BAAAM BENİM BAAAM

Üniversiteyi ilk kazandığım bursaya ilk geldiğim zamanı hiç unutmuyorum. Otobüste bütün yol boyunca içime içme ağlamıştım. Sülalemizde ağabeyimden sonra üniversiteye giden ikinci çoçuk olmama rağmen kazandığı bölümü hazmedemeyen kendine yakıştıramayan bir ruh haliyle zehir olmuştu en keyifli olmam gereken anlar. Her başarısız öğrenci gibi aynı bahanelere sığınmış sözde denemelerim çok yüksek olmasına rağmen sınavda heyecanlanmış düşük puan almıştım. Bu puana bakmayın aslında ben ne anasının gözüyüm savunmasıdır bu! Kendimi kötü hissetmemin tek bir sebebi vardı. Sebebi, okuyacağım bölümün kötü olması falan değil toplumca saygı ve itibar gibi önemli kavramları içermeyişidir. Neden mi? Çünkü yetişdiğimiz toplum için önemli olan senin güzel bir şey başarman değildir asıl önemli olan senin çevrendeki insanlara akranlarına göre başarılı olmandır yani senin başarın akranlarının başarısızlığına endekslidir. Bunun akabinde üniversiteyi bitirip iş sahibi olman iyi bir maaş kazanman değildir önemli olan asıl önemli olan arkadaşlarınkinden çevrendekilerden yüksek olarak kazanılan herhangi bir maaştır. Şöyle bir denge vardır zannımca ilk önce iyi bir üniversite iyi bir bölüm( bu ikisi kesinlikle ayrı düşünülemez, çünkü birinin olmadığı yerde diğerinin bir ehemmiyeti yoktur) sonra iyi bir maaş akabinde onu noktalayacak saygınlık. İşte herşey bunun içindir zannımca “saygınlık” !! bütün söylenen yalanlar abartılar büyüklenmeler bundandır. Bunu kazanmak içindir uydurulan bütün kılıflar. Bir babaya oğlunun okuluyla  ilgili bir konu sorulduğunda onu olduğundan daha iyi gösterecek abartılar kullanılır, karşısındakinin ön yargısını kıracak kılıflar hazırlanır hemen.

Mesela üniversitede hazırlık okuyorsan benim çoçuğum şu bölümü okuyor ama ingilizce denilir. Yada benim çoçuğum 5 yıllık üniversite okuyor deninilir. En kötü şu şu bölümü okuyor ama istanbulda ankarada bursada olduğu vurgulanarak üniversitenin güzelliği ortaya çıkarılır. Ailelerinde herşeyin farkında olmasına rağmen koruma iç güdüsüyle saygınlığını kaybetmemesi için yaptığı üzerine titremede bu sebebten ileri gelir. Tabi öğrencide ilk önce bunlara inanmayıp üniversite 1 de veya 2 de tekrar sınava hazırlanır. Ulen siz beni şimdi görün deyip kendini ispata gidilir mütiş bi gazla. Ve sonu nolur biliyormusunuz? Hiçbirşey! Kazansada kaybetsede sonuç hiçbirşeydir. Çünkü sen daha o sınav sonucunu gördüğünde kaybetmişsindir. Çünkü o sınav kağıdına baktığında gördüğün şey toplumun seni hangi konuma sokacağıdır. Bütün yakıştırılan kılıfları kendini ispat etmek için söyleyeceğin sıkıntılar yalanlardır kağıdın yansıması başarısızlığın daha sonra gelir aklına. Zaman geçtikçe herkez tarafından bilinen gerçeğe inanmaktansa kendinin ve seni sevenlerin uydurduğu bir takım yalanlara inanmak daha mantıklı gelir ve sende inanırsın. Birde daha önce hiç görmediğin ismini duymadığın kişiler çıkar ortaya “ yaw oda bu bölümü bitirmişti ama şimdi şurda çalışıyor ve bilmem ne kadar maaş alıyor bizim çoçukta onun gibi olacak . adam bir zengin bir zengin bir göreceksin. Şu kadara ev almış arabası şöyleymiş pıyyyy !!” sende inanırsın buna. Çünkü kanayan parmağa işemek her zaman iyi gelmiştir. Zaman içinde eğer bu aptallıktan kurtulupta aklın başına gelir gerçeği bulmak için çabalarsan şu soru gelir aklına daha önce çokça duyduğun ama ehemmiyetini idrak edemediğin şu soru; sana bu dünyada rızkı veren kim? Asıl saygınlık dosdoğru olmaya çalışıp kazandığın güven ise bunu sana kim kazandırabilir? Bir insan bunu nasıl kazanır? Allah bir ayetinde şöyle diyor; “eğer sana bir sıkıntı dokunursa ondan başkası onu kaldıramaz. Şayet sana bir hayır(iyilik) dilerse, o’nun fazlını geri çevirebilecek hiçkimse yoktur…” (yunus/107). Yani Allah bize bir güzellik bir iyilik bahşedecekse bizi bundan kim alıkoyabilir? Eğer ki başımıza bir kötülük bir sıkıntı verecekse bizi ondan kim koruyabilir? Yani bizim ne yaptığımızın ne okuduğumuzun toplumun ve çevremizdekilerin ne söylediğinin önemi kumsaldaki bir kum tanesi ya vardır ya yoktur. Gerçeği idrak etmek yerine o kadar çok şaçmalıyoruz  o kadar çirkin bir hal alıyoruz ki hepberaber. Şimdi çoğumuzun yaşadığını bildiğim bu şaçmalıkları düşününce sadece gülüyorum valla..

uhuuk