Yıllar yıllar önce Hz. İbrahim bir seçim yaptı. Oğlunu çok sevmişti. Fakat Allah'ı daha çok. Çünkü O bu dünyada sevmeyi yaratan ve sevilenleri de meydana getirendi. Sonra oğlunu kurban etme emri geldi dayandı. Fakat kurban edilen oğlu değildi. Kurban edilen şey onun bağlandığı şeydi. Allah'la arasına girebilecek O'nun sevgisinden daha çok sevdirecek bağlılığıydı. ve böyle bir fedakarlığın güzelliği şurası; bir kez sevdiğini kurban ettin mi bağımlılığını vazgeçilemezlerini hayattaki, Allah sana onları daha saf ve güzel şekilde sana geri veriyor. Hem de değerini bilerek hayatı anlamış Allah'ı tanımış olarak.
Şimdi mesele şudur; Kendimize soralım Hangi vazgeçilmezlerden geçmemiz gerekiyor. Hangi bağlılığımız bizi Allah'tan alıkoyuyor?
Şehvet, para, makam, dünyevi kaygı ve korkular, eş, çocuk, ana-baba vs. şeytanın elinde daha bunlar gibi nicesi var kullanılmaya hazır beklemekte. Oysa bunlar Allah'tan alıkoyması için değil; Allah tafafından Kendisine şükür ve kulluk edilmesi için verilmiş şeylerdir...
YanıtlaSil